Αποκτώντας κοινωνική αυτοπεποίθηση
Οι πολεμικές τέχνες ή άλλα μαθήματα αυτοάμυνας μπορούν να ενισχύουν την αυτοπεποίθηση του παιδιού ή ακόμα και να βελτιώσουν τη γλώσσα του σώματός του, κάνοντάς το λιγότερο ελκυστικό στόχο εκφοβισμού. Οι πολεμικές τέχνες βοηθούν το παιδί να αποκτήσει μια δυνατή στάση σώματος, το ακριβώς αντίθετο δηλαδή της καμπουριασμένης στάσης, του σκυμμένου κεφαλιού, της ανασφαλούς εμφάνισης που έχουν καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας πολλά παιδιά τα οποία εκφοβίζονται.
Γράφει ο Dr.Joel Ηabel, κλινικός ψυχολόγος, Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Αλαμπάμα
Ο Τζεντ είναι δάσκαλος καράτε στην Ιρλανδία, αλλά κάποτε ήταν ένα παιδί θύμα εκφοβισμού. Όταν πήγαινε στο δημοτικό σχολείο, τον έσπρωχναν στους διαδρόμους, οι συμμαθητές του τον χτυπούσαν, τον κλοτσούσαν και τον πείραζαν για το αδύνατο παρουσιαστικό του και για το όνομά του. Θυμάται ένα φρικτό περιστατικό, όταν κάποτε τα παιδιά της τάξης του σχημάτισαν έναν τεράστιο κύκλο και το καθένα με τη σειρά του τον χτυπούσε, τον κλοτσούσε και τον αποκαλούσε με διάφορα προσβλητικά παρατσούκλια.
Κακοποιούνταν σωματικά και λεκτικά και στο σπίτι του, και η μητέρα του είχε πεθάνει όταν ήταν πέντε ετών. Πιστεύει ότι το γεγονός αυτό τον έκανε να απομονωθεί και να γίνει εύκολος στόχος. Ωστόσο τα πράγματα άλλαξαν για αυτόν όταν άρχισε μαθήματα καράτε. Στην αρχή πήγαινε στα μαθήματα κρυφά, επειδή πίστευε ότι ο πατέρας του θα τον τιμωρούσε που μάθαινε να αντεπιτίθεται. Όταν όμως ήταν έντεκα ετών, η οικογένειά του μετακόμισε από την Αγγλία στην Ιρλανδία, κι εκεί γράφτηκε σε μια σχολή καράτε και νίκησε σε διάφορους διαγωνισμούς. Το γεγονός αυτό όχι μόνο τού έδωσε μια νέα αίσθηση αυτοπεποίθησης, αλλά επιπλέον τον βοήθησε να πάρει την εκδίκησή του από τους νέους συμμαθητές του - ένα από τα παιδιά της τάξης του είδε τον Τζεντ να διαγωνίζεται και ενημέρωσε τους υπόλοιπους ότι δεν έπρεπε να «μπλέξουν» μαζί του.
Το βρίσκει αστείο, επειδή ήταν πολύ πιο εύκολος στόχος στο νέο σχολείο - όχι μόνο ήταν καινούριος, αλλά είχε και αγγλική προ φορά σε ένα ιρλανδικό σχολείο, χαρακτηριστικό που προκαλούσε τα πειράγματα των παιδιών της τάξης. Όμως τώρα πρόβαλλε μια διαφορετική εικόνα. Ένιωθε πιο δυνατός και πιο σίγουρος για τον εαυτό του.
Κάποιες φορές οι γονείς ανησυχούν ότι τα μαθήματα πολεμικών τεχνών θα ενθαρρύνουν τα παιδιά τους να γίνουν βίαια, να γίνουν οι επιτιθέμενοι. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Οι περισσότεροι δάσκαλοι έχουν ενσυναίσθηση και διδάσκουν ότι οι δεξιότητες δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται με θυμό ή με επιθετική διάθεση, αλλά στα πλαίσια του μαθήματος (ή του διαγωνισμού) ή σε περιπτώσεις αυτοάμυνας, όταν δηλαδή απειλείται η σωματική τους ακεραιότητα. Η ουσία είναι να περιοριστεί ο φόβος που τους έχουν ενσταλάξει οι νταήδες, όχι να γίνουν εγκληματίες.
Η συνεργάτιδά μου έκανε μαθήματα ζίου ζίτοου στα πρώτα χρόνια του λυκείου και θυμάται ότι ο δάσκαλός της της έλεγε: «Το καλύτερο συναίσθημα είναι να φεύγεις από μια μάχη γνωρίζοντας τι θα μπορούσες να είχες κάνει, αλλά δε χρειάστηκε να κάνεις». Αυτή είναι η πεμπτουσία της δύναμης.
Οι πολεμικές τέχνες ή άλλα μαθήματα αυτοάμυνας μπορούν να ενισχύουν την αυτοπεποίθηση του παιδιού ή ακόμα και να βελτιώσουν τη γλώσσα του σώματός του, κάνοντάς το λιγότερο ελκυστικό στόχο εκφοβισμού. Οι πολεμικές τέχνες βοηθούν το παιδί να αποκτήσει μια δυνατή στάση σώματος, το ακριβώς αντίθετο δηλαδή της καμπουριασμένης στάσης, του σκυμμένου κεφαλιού, της ανασφαλούς εμφάνισης που έχουν καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας πολλά παιδιά τα οποία εκφοβίζονται.
Γράφει ο Dr.Joel Ηabel, κλινικός ψυχολόγος, Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Αλαμπάμα
Ο Τζεντ είναι δάσκαλος καράτε στην Ιρλανδία, αλλά κάποτε ήταν ένα παιδί θύμα εκφοβισμού. Όταν πήγαινε στο δημοτικό σχολείο, τον έσπρωχναν στους διαδρόμους, οι συμμαθητές του τον χτυπούσαν, τον κλοτσούσαν και τον πείραζαν για το αδύνατο παρουσιαστικό του και για το όνομά του. Θυμάται ένα φρικτό περιστατικό, όταν κάποτε τα παιδιά της τάξης του σχημάτισαν έναν τεράστιο κύκλο και το καθένα με τη σειρά του τον χτυπούσε, τον κλοτσούσε και τον αποκαλούσε με διάφορα προσβλητικά παρατσούκλια.
Κακοποιούνταν σωματικά και λεκτικά και στο σπίτι του, και η μητέρα του είχε πεθάνει όταν ήταν πέντε ετών. Πιστεύει ότι το γεγονός αυτό τον έκανε να απομονωθεί και να γίνει εύκολος στόχος. Ωστόσο τα πράγματα άλλαξαν για αυτόν όταν άρχισε μαθήματα καράτε. Στην αρχή πήγαινε στα μαθήματα κρυφά, επειδή πίστευε ότι ο πατέρας του θα τον τιμωρούσε που μάθαινε να αντεπιτίθεται. Όταν όμως ήταν έντεκα ετών, η οικογένειά του μετακόμισε από την Αγγλία στην Ιρλανδία, κι εκεί γράφτηκε σε μια σχολή καράτε και νίκησε σε διάφορους διαγωνισμούς. Το γεγονός αυτό όχι μόνο τού έδωσε μια νέα αίσθηση αυτοπεποίθησης, αλλά επιπλέον τον βοήθησε να πάρει την εκδίκησή του από τους νέους συμμαθητές του - ένα από τα παιδιά της τάξης του είδε τον Τζεντ να διαγωνίζεται και ενημέρωσε τους υπόλοιπους ότι δεν έπρεπε να «μπλέξουν» μαζί του.
Το βρίσκει αστείο, επειδή ήταν πολύ πιο εύκολος στόχος στο νέο σχολείο - όχι μόνο ήταν καινούριος, αλλά είχε και αγγλική προ φορά σε ένα ιρλανδικό σχολείο, χαρακτηριστικό που προκαλούσε τα πειράγματα των παιδιών της τάξης. Όμως τώρα πρόβαλλε μια διαφορετική εικόνα. Ένιωθε πιο δυνατός και πιο σίγουρος για τον εαυτό του.
Κάποιες φορές οι γονείς ανησυχούν ότι τα μαθήματα πολεμικών τεχνών θα ενθαρρύνουν τα παιδιά τους να γίνουν βίαια, να γίνουν οι επιτιθέμενοι. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Οι περισσότεροι δάσκαλοι έχουν ενσυναίσθηση και διδάσκουν ότι οι δεξιότητες δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται με θυμό ή με επιθετική διάθεση, αλλά στα πλαίσια του μαθήματος (ή του διαγωνισμού) ή σε περιπτώσεις αυτοάμυνας, όταν δηλαδή απειλείται η σωματική τους ακεραιότητα. Η ουσία είναι να περιοριστεί ο φόβος που τους έχουν ενσταλάξει οι νταήδες, όχι να γίνουν εγκληματίες.
Η συνεργάτιδά μου έκανε μαθήματα ζίου ζίτοου στα πρώτα χρόνια του λυκείου και θυμάται ότι ο δάσκαλός της της έλεγε: «Το καλύτερο συναίσθημα είναι να φεύγεις από μια μάχη γνωρίζοντας τι θα μπορούσες να είχες κάνει, αλλά δε χρειάστηκε να κάνεις». Αυτή είναι η πεμπτουσία της δύναμης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου