Ούτε στα πιο τρελλά μου όνειρα. Εγώ, τώρα στην ηλικία μου, να τρέχω σε αθλητικά κέντρα, για να παρακολουθήσω αγώνες καράτε, κι ακόμα δεν λάβαμε μέρος. Ομολογώ ήταν κάτι που δεν πέρασε από το μυαλό μου όταν αποφάσισα ότι θα έκανα παιδιά. Ίσως το μπαλέτο να πέρασε από το μυαλό μου, ίσως το ποδόσφαιρο, αλλά όχι το καράτε.
Το καμάρι μου όμως, απόρριψε το ποδόσφαιρο, σταμάτησε το κολύμπι, αλλά συνεχίζει απολαμβάνοντας το, το καράτε.
Πριν από λίγες μέρες λοιπόν μου τηλεφωνεί ο δάσκαλος, αν θέλαμε να λάβουμε μέρος στην τελετή έναρξης, κι από ότι κατάλαβα, χρειάζονταν παιδάκια.
Χτες λοιπόν φορέσαμε τη στολή μας, πήγαμε στο «Σπύρος Κυπριανού», κι αφού τον άφησα στις κάτω αίθουσες, πήγα στις κερκίδες για να παρακολουθήσω, ότι ήταν να παρακολουθήσω.
Ένα στάδιο που έσφιζε από ενέργεια και ζωή. Αθλητές που όπως υπολόγισα από τις σημαίες που μέτρησα, από πάνω από 40 χώρες. Ζητωκραύγαζαν όταν αγωνιζόταν κάποιος αθλητής από τη χώρα τους.
Αν και μισοάδειο το στάδιο (που είναι και τόσο μεγάλο που δύσκολα θα γέμιζε), οι αθλητές διασκέδαζαν κάνοντας το «κύμα». Παρακολουθούσα όσα συνέβαιναν γύρω μου, και ένοιωθα ότι βρισκόμουν σε κάποιο πάρτυ. Ήμουν κι εγώ μέρος όλης αυτής της θετικής ενέργειας.
Μετά από ένα διάστημα αναμονής, ξεκίνησε και η τελετή. Τα μικρα καμάρια μας, κρατώντας πινακίδες με το όνομα της κάθε χώρας, οδηγούσαν τους αθλητές στις θέσεις τους. ( καλά όσα παιδάκια μπορούσαν, γιατί όλο και κάποιο παιδάκι έχανε το δρόμο και έτρεχαν από πίσω οι αθλητές να το πάνε εκεί που έπρεπε).
Κι αυτό που νόμιζα, ότι οι ομιλίες είναι για τους μεγάλους, κι όταν μεγαλώσω ίσως να τις ακούω ….. μπαααααααααααα. Και οι μεγάλοι δεν αντέχουν τις ομιλίες, ιδιαίτερα όταν δεν μπορούν να καταλάβουν και τι λέει ο άλλος. Απλά περιμένεις υπομονετικά, κι επειδή είσαι μεγάλος, αντί να μιλάς με τον διπλανό, ανοίγεις το Facebook.
Τα παιδάκια, κουρασμένα από τις ομιλίες, το ένα γύριζε το ταπελλάκι του, το άλλο ακουμπούσε πάνω γιατι δεν άντεχε άλλο το στασίδι (τα έχουμε και κακομαθημένα). Μέχρι που τελείωσε.
Πήγα κάτω, πήρα το γιο μου, κι έφυγα για το σπίτι.
Σήμερα όμως θα πάμε οικογενειακώς. Να παρακολουθήσουμε όσο αντέξουν τουλάχιστον τα πιο μικρά. Γιατί είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για τα μικρά να δουν κάτι που ίσως αργήσει πολύ να επαναληφθεί. Γιατί τέτοιες διοργανώσεις σπάνια γίνονται στην Κύπρο.
Και θα ελπίσω ότι εκεί σήμερα θα δω, εκτός από αθλητες από ξένες χώρες, και γονείς και παιδιά από την Κύπρο. Γιατί στην Κύπρο δεν υπάρχει μόνο το ποδόσφαιρο. Και είναι καιρός να ξεκολλήσουμε, και να παρακολουθήσουμε και κάτι εκτός από αυτό.πηγή: joyful kid
Το καμάρι μου όμως, απόρριψε το ποδόσφαιρο, σταμάτησε το κολύμπι, αλλά συνεχίζει απολαμβάνοντας το, το καράτε.
Πριν από λίγες μέρες λοιπόν μου τηλεφωνεί ο δάσκαλος, αν θέλαμε να λάβουμε μέρος στην τελετή έναρξης, κι από ότι κατάλαβα, χρειάζονταν παιδάκια.
Χτες λοιπόν φορέσαμε τη στολή μας, πήγαμε στο «Σπύρος Κυπριανού», κι αφού τον άφησα στις κάτω αίθουσες, πήγα στις κερκίδες για να παρακολουθήσω, ότι ήταν να παρακολουθήσω.
Ένα στάδιο που έσφιζε από ενέργεια και ζωή. Αθλητές που όπως υπολόγισα από τις σημαίες που μέτρησα, από πάνω από 40 χώρες. Ζητωκραύγαζαν όταν αγωνιζόταν κάποιος αθλητής από τη χώρα τους.
Αν και μισοάδειο το στάδιο (που είναι και τόσο μεγάλο που δύσκολα θα γέμιζε), οι αθλητές διασκέδαζαν κάνοντας το «κύμα». Παρακολουθούσα όσα συνέβαιναν γύρω μου, και ένοιωθα ότι βρισκόμουν σε κάποιο πάρτυ. Ήμουν κι εγώ μέρος όλης αυτής της θετικής ενέργειας.
Μετά από ένα διάστημα αναμονής, ξεκίνησε και η τελετή. Τα μικρα καμάρια μας, κρατώντας πινακίδες με το όνομα της κάθε χώρας, οδηγούσαν τους αθλητές στις θέσεις τους. ( καλά όσα παιδάκια μπορούσαν, γιατί όλο και κάποιο παιδάκι έχανε το δρόμο και έτρεχαν από πίσω οι αθλητές να το πάνε εκεί που έπρεπε).
Κι αυτό που νόμιζα, ότι οι ομιλίες είναι για τους μεγάλους, κι όταν μεγαλώσω ίσως να τις ακούω ….. μπαααααααααααα. Και οι μεγάλοι δεν αντέχουν τις ομιλίες, ιδιαίτερα όταν δεν μπορούν να καταλάβουν και τι λέει ο άλλος. Απλά περιμένεις υπομονετικά, κι επειδή είσαι μεγάλος, αντί να μιλάς με τον διπλανό, ανοίγεις το Facebook.
Τα παιδάκια, κουρασμένα από τις ομιλίες, το ένα γύριζε το ταπελλάκι του, το άλλο ακουμπούσε πάνω γιατι δεν άντεχε άλλο το στασίδι (τα έχουμε και κακομαθημένα). Μέχρι που τελείωσε.
Πήγα κάτω, πήρα το γιο μου, κι έφυγα για το σπίτι.
Σήμερα όμως θα πάμε οικογενειακώς. Να παρακολουθήσουμε όσο αντέξουν τουλάχιστον τα πιο μικρά. Γιατί είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για τα μικρά να δουν κάτι που ίσως αργήσει πολύ να επαναληφθεί. Γιατί τέτοιες διοργανώσεις σπάνια γίνονται στην Κύπρο.
Και θα ελπίσω ότι εκεί σήμερα θα δω, εκτός από αθλητες από ξένες χώρες, και γονείς και παιδιά από την Κύπρο. Γιατί στην Κύπρο δεν υπάρχει μόνο το ποδόσφαιρο. Και είναι καιρός να ξεκολλήσουμε, και να παρακολουθήσουμε και κάτι εκτός από αυτό.πηγή: joyful kid
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου